over mij

In 1975 ben ik afgestudeerd als edelsmid aan de Gerrit Rietveld academie.
In de jaren daarna deed ik mee aan groepstentoonstellingen. O.a. in de Nieuwe vleugel van het Stedelijk museum in Amsterdam. Maar ook kwam mijn edelsmidswerk in de collecties van verschillende galeries in het hele land. Er is werk aangekocht door museum Boymans van Beuningen en het Dallas Art museum.
In 1979 ben ik in Amsterdam bij een laboratorium gaan werken waar oorstukjes voor hoortoestellen werden gemaakt. Na acht jaar ben ik een eigen laboratorium,  Laboratorium Formaat, gestart. Daaraan heb ik uiteindelijk dertig jaar leiding  gegeven. Het laboratorium kreeg landelijke bekendheid o.a. door het ontwerpen en vervaardigen van sieroorstukjes voor slechthorende kinderen.
Nu na dertig jaar ben ik in 2019 weer edelsmid geworden. En dat bevalt heel goed. Ik gebruik voor mijn sieraden technieken in een combinatie van  zilver, titanium en goud. In 2020 ben ik zilveren schaaltjes gaan maken met versieringen. Vooral het plezier bij het maakproces is fantastisch!

Opleiding en werk

 

In de jaren ’70, werd er op de Gerrit Rietveld academie enorm geëxperimenteerd met andere materialen dan tot dan gebruikelijk bij het goud- en zilversmeden. Roestvrij staal, perspex, aluminium. Later ook texiel, keramiek en glas. Door de lessen industriële vormgeving op de Gerrit Rietveld academie kwam ik tot een ontwerp van een zilveren “buisjes-speld” die eenvoudig in een grotere oplage gemaakt kon worden. De sluiting is onderdeel van de vorm. De vormgeving werd steeds minimalistiser.

In 1974 maakte ik een wit ‘mondjesobject’ van gietacryl. Naar aanleiding daarvan maakte ik een serie van drie broches die, als je ze niet droeg, als dekseltjes op een doosje gezet konden worden. De rode broche heeft een zwerftocht gemaakt. In 1979 is de rode broche aangekocht door Inge Asenbaum van Galerie Am Graben in Wenen. Later is haar hele collectie sieraden overgegaan naar het stadsmuseum in Dallas. In het laatste jaar voor mijn eindexamen had ik een thee-ei ontworpen en uitgevoerd van zilver. Voor mijn eindexamen aan de Gerrit Rietveld academie behaalde ik mijn meesterteken met een zilveren peper en zoutstel. Hiervoor ontwierp ik eerst een stalen mal om de vorm te kunnen maken. Via openingen aan de onderkant, voorzien van ivoren stopjes (dat was toen nog niet verboden) kunnen de vaatjes gevuld worden. Dit stel is aangekocht door Museum Boymans van Beuningen in Rotterdam.

In 1979 ging ik werken in een laboratorium waar oorstukjes voor hoortoestellen werden gemaakt. Dezelfde gereedschappen, dezelfde apparatuur maar verder een heel ander vak. Voor mensen die allergisch waren voor acryl materiaal werden de oorstukjes verzilverd. Dit was een tijd waarin hoortoestellen alleen maar in de kleur beige te koop waren en de oorstukjes in transparant of beige. In 1987 startte ik een eigen laboratorium voor oorstukjes voor hoortoestellen. Naast de productie  maakte ik  sieroorstukjes voor kinderen  en sieraden voor over hoortoestellen, omdat toen de hoortoestellen groot en beige van kleur waren. In de jaren negentig schaamden veel mensen zich voor het dragen van een hoortoestel. De gekleurde oorstukjes waren al heel gewaagd. In de loop der jaren zijn ze steeds opvallender geworden, mogen ze nu gezien worden en is het helemaal geaccepteerd. 

 

In 2010 kwam er veel meer belangstelling voor de sieroorstukjes en de sieraden. Daarvoor gebruikte ik gekleurd acryl. De ornamentjes worden vastgezet aan het slangetje van het oorstukje. De zilveren sieraadjes worden gemaakt met de techniek die ik in het laboratorium gebruikte. Deze sieraden zijn echt maatwerk.